گرگ هاری شده ام

تو چه آسوده و بی باک خرامی به برم

 پشت آن قله ی پوشیده ز برف

 دردم این است که من بی تو دگر

آری !..........

......

روزی که بیایی .........

به کامم میریزی...

شجاعت پرخاشگر تو...

ای دیوانه وحشی...

از شکار تو...

برای زندگی بس است...

 از رعشه لقاح ...

...

........

.

.

.........

آن ديوانه كه مرا مي فهمد

محصوردرزندان بوزينه بازان غرايزوقلدري است

و من حق ندارم بخواهم كه مرا دريابد...

انتظار نسيم وصل ستاره صبح...

غافگيري ازطوفان جهالت ها را برايم داشت...

ومن...

بي آنكه انتظار اعجازي داشته باشم...

چون پيرزنان عجوزه...

همراه با عشقي مخلصانه

روزها را مي شمارم

تا وقت رفتنم شود...

و تو ...

روز ها را به آتش بكش

و زردي خود را...

با سرخي آتشي كه دردل من بپا كردي..

معامله كن...

..............

تو ...

زنده وشاداب مي شوي از خون دلم...

و من...

رها مي شوم از...

شمارش بي حاصل روزهاي بي نتيجه فراق

................

كسي ضرر نميكند...

دراين بسيط بساط بي عاطفه گي ها

خريد هندوانه به شرط چاقو...

بازي برد - برد است...

البته از جنس فرهاد كوه كن و...

شيرين خسرو پسند...

وصال آن لب شيرين به خسروان دادند

مرا نصيب همين بس كه كوه كن باشم

 شورشگر زیبای من

دلبر مظلوم من...

عزيز تر از جانم...

غزال گريز پاي من...

 

 

محبوب من...

ناله های به هم ساییدن تخته پاره های تنم را ...

به دل نگیر...

که نه فریاد هتاکی و پرده دری...

بلکه استغاثه تنهاترین عاشق ...

برای جلب محبت توست...

 

 

 

 

 

 

 

اي عصيان نهفته درنجابت نسل سوخته...

بیا

بیااااا

بیاااااااااااا

کلبه تنهاییم را ...

که با تخته شکسته های وجود م

برایت بنا کرده ام...

به آتش عشق مقدس و بی پروایت...

 گرمی بخش...

 

 

 

 

 

 

 

 

اي بلا كش خودخواهان و آزمندان

بلاهاي نا خواسته را...

جرم خود ندان...

چرا كه ...

مفتي حريص حسين را مقصر كربلا ...

وترا به بي حرمتي ها سزاوارمي داند...

 

مي خواهي مست ببيني...؟

ميخواهي ببيني كه...

چگونه خودرا فراموش مي كنم...؟

ميخواهي نشئگي را...

به تمام و كمال تماشا كني

ميخواهي بي خبري و خلسه را...

تجسم كني

باشد...

حرفي نيست...

خلوتي ساز ...

وفرصتي ده...

وبگذار ...

تالحظاتي...

به چشمان افسونگرت خيره شوم

همه آنچه را كه درساغرمي جويي

من درچشمان تومي يابم...

****** 

يارم چو قدح به دست گيرد            بازار بتان شكست گيرد                          

هر كس كه بديد چشم او گفت         كو محتسبى كه مست گيرد

یا رب به خدایی خداییت       

وآنگه به کمال پادشاهیت

کز عشق به غایتی رسانم      

کو ماند اگر چه من نمانم

از چشمه عشق ده مرا  نور

وین سرمه ز چشم من مکن دور

گر چه زشراب عشق مستم        

عاشق تر ازین کنم که هستم

یارب تومرا به روی لیلی         

هرلحطه بده زیاده میلی

ازعمرمن آنچه هست برجای      

بستان و به عمر لیلی افزای

عيد بر عاشقان مبارك باد

اين متن تصنيفي قديمي

كه در جوواني از استاد شجريان شنيدم.

تقديم به عشقم و همه عاشقان سوته دل..

بهار دلكش رسيد و دل به چا نباشد

از آنكه دلبر دمي به فكر ما نباشد

در اين بهار اي صنم بيا و آشتي كن

كه خشم و كين با من حزين روا نباشد

صبح دم بلبل..

بر درخت گل ..

به خنده مي گفت...

خوب رويان را

مه جبينان را

وفا نباشد

اگر چه با اين دل حزين تو عهد بستي

حبيب من ، با رقيب من چرا نشستي

چرا دلم را عزيز من از غصه خستي

بيا در برم ...

از وفا يك شب

اي مه نخشب

تازه كن عهدي

جانم كه برشكستي

شعر بلند و زیبایی از ملای رومی است که علیرضاافتخاری و شهرام ناظری هم به زیبایی آنرا خوانده اند، من تقریبا نصف ابیاتش را حذف کردم ،درحدی که زبان حال خودم فرض کرده ام ، آورده ام. مطلعش را درگوگل سرچ کنید کامل می یابید

--------------------------------------------------

این بار من یک بارگی در عاشقی پیچیده‌ام  

  این بار من یک بارگی از عافیت ببریده‌ام

 دل را ز خود برکنده‌ام با چیز دیگر زنده‌ام   

 عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده‌ام

 ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی    

دیوانه هم نندیشد آن کاندر دل اندیشیده‌ام

 دیوانه کوکب ریخته از شور من بگریخته    

من با اجل آمیخته در نیستی پریده‌ام

از کاسه استارگان وز خون گردون فارغم    

بهر گدارویان بسی من کاسه‌ها لیسیده‌ام

 من از برای مصلحت در حبس دنیا مانده‌ام    

حبس از کجا من از کجا مال که را دزدیده‌ام

 در دیده من اندرآ وز چشم من بنگر مرا    

زیرا برون از دیده‌ها منزلگهی بگزیده‌ام

من طرفه مرغم کز چمن با اشتهای خویشتن    

بی‌دام و بی‌گیرنده‌ای اندر قفس خیزیده‌ام

 زیرا قفس با دوستان خوشتر ز باغ و بوستان    

بهر رضای یوسفان در چاه آرامیده‌ام

پیش طبیبش سر بنه یعنی مرا تریاق ده    

زیرا در این دام نزه من زهرها نوشیده‌ام

چه ساده از کنار دلتنگیم می گذری

و چه بی انصافانه ، بی قراری مرا ویران می کنی .

گوش کن ؛ نجابت دلدادگی مرا ، که دل خوش کرده است به سایه ی خیالی تو .

که فرو می ریزد خاطرم را ؛ گذری بی رخصت ...

چابک و بی وقفه ترکم می کنی

و صدای پای عابران می پوشاند از تو ، صدای شکستن دلم را ،

که لب به لب مشتاق دیدار تو بود

نيم قرن زندگيش را

دلواپسي بودن ونبودنش را

 طغيان و مستيش را

 درتعليقي عاشقانه

خيام نامي معني كرد

پيغام را پيچيده در هديه اي زيبا

دلدار برايش آورد

هديه اي پرمعني

در گذرگاه تنگ از خواستن و نتوانستن

مضطرب از تكفيرها و تقبيح ها

زخمي از سيم خاردارهاي سنت ها وعصبيت ها

با كوله باري  از رندي و دلدادگي

چهره در نقاب آفتاب كشيده

انباني به دستش داد

كه اگر خودش را در آن ميگذاشت

فقط كفش هاي پاشنه بلندش بيرون ميماند

جغدي را ديد

كه سرك ميكشيد و ور ميزد

بي وقفه دور مي شد

نگران از هجوم باز ها...

اما....

اسارتي اين چنين...؟!؟

عاشق ترين معشوق را نسزد...!

شتابان هديه به دست رفت و

اما شرمنده ...

 به بي عرضگي خود خنديد

.....