پیر خرابات ؛

دلاویزم کن و مستانه در آغوشم کش ،

که داغی این تب زده را ، چاره ای نیست؛ جز عطش لب هایت ...

دل بندم کن ؛ به این گذرگاه بی بساط ؛ که این گریزپای وحشتزده را سکنی نیست .

جز برهوتی که گستره ی آغوشت برایم به پا می کند .

رهایم کن ؛ در این لذت می زده و بستان مرا دوباره ، که

مستم می کند ؛ این گود بی دشمن ، که پیاله ی زهر آمیز عشق را به من می نوشاند .

جان بر لبانم آور ؛ که نعره نعره ... تو را می خوانم .